1947
Jako datę powstania WKS przyjęto rok 1947, choć jego początki sięgają kilku lat wcześniej, a proces kształtowania się klubu w dzisiejszym tego słowa rozumieniu zakończył się w 10 lat później. Protoplastami czołowego klubu Dolnego Śląska są zespoły dwóch szkół żołnierskich: WKS Pionier powstałego przy Szkole Oficerskiej Saperów i WKS Podchorążak przy Oficerskiej Szkole Piechoty. Oba kluby zostały połączone w kwietniu 1949 r. tworząc Legię Wrocław, która w następnym roku została przemianowana na Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CWKS), wkrótce na Okręgowy Wojskowy Klub Sportowy (OWKS), a następnie stała się filią CWKS-u Warszawa. Nazwa Śląsk pojawiła się latem 1957 r. wraz z przekształceniem całego organizmu w klub cywilno-wojskowy. WKS uzyskał wtedy też osobowość prawną.
1957
WKS Pionier pojawił się na sportowej mapie Wrocławia już w sierpniu 1946 r., kiedy to z Przemyśla została przeniesiona powstała tam w październiku 1944 r. szkoła saperów. Zawodnicy Pioniera przeprowadzając się nad Odrę przywieźli łodzie wioślarskie, pochwalić się mogli piłkarzami, bokserami, lekkoatletami, hokeistami, strzelcami oraz sekcją gier sportowych. Wkrótce dołączyli do nich kajakarze, pływacy, gimnastycy i szermierze. Pierwsza sekcją była piłka nożna. Jesienią 1947 r. do rozgrywek dolnośląskiej A-klasy zgłoszony został Pionier. Fakt ten uznany został za moment powstania klubu, który 10 lat później przyjął nazwę Śląsk. Historyczne spotkanie futbolistów rozegrane zostało 5 października 1947 r., a miejscem pojedynku z Promieniem Żary było boisko AZS-u na Zalesiu. WKS wygrał 2:1. W ślad za piłką nożną do mistrzostw okręgowych przystąpili również przedstawiciele innych sekcji.
1957
Przełomowym momentem w dziejach klubu był 12 czerwca 1957 r. Tego dnia ukonstytuował się WKS Śląsk (30 lipca 1957 r. uzyskał osobowość prawną). Odtąd klub zaczął zatrudniać pracowników spoza wojska, przyjmować w swoje szeregi sportowców z całego miasta oraz szkolić młodzież.
Stale się rozwijając WKS stał się najpopularniejszym klubem w mieście przejmując to miano od Ślęzy. Niewątpliwie wpływ na to miały sukcesy sportowe: piłkarze nożni bili się już o ekstraklasę, koszykarze jak równy z równym walczyli z najlepszymi zespołami w kraju, zaś piłkarze ręczni właśnie w 1957 r. zdobyli swoje pierwsze mistrzostwo Polski.
1960
Na przełomie lat 50. i 60. wybudowano stadion przy ul. Oporowskiej z trybunami na około 20 tysięcy widzów, wraz z boiskiem treningowym, budynkiem klubowym oraz hotelem i kawiarnią klubową. Z kolei starą ujeżdżalnię przy ul. Saperów zamieniono na halę sportową. Nieco później koszykarze mogli się przeprowadzić z ciasnej salki do większego obiektu przy ul. Mieszczańskiej.
1964
Kilka lat trwało jednak, zanim Śląsk na stałe ugruntował swoją pozycję poza Wrocławiem. Futboliści po wielu próbach dopiero w 1964 r. awansowali do ekstraklasy. Koszykarze choć wciąż plasujący się w czołówce na historyczny triumf w lidze czekali do 1965 r. Jedynie szczypiorniści seryjnie zdobywali tytuły, zarówno w grze 7-, jak i 11-osobowej.
Na debiut klubu na Igrzyskach Olimpijskich trzeba było poczekać do 1964 r. W Tokio znalazło się dwóch koszykarzy (Mieczysław Łopatka i Kazimierz Frelkiewicz), dwóch strzelców (Józef Zapędzki i Kazimierz Kurzawski) oraz ciężarowiec Mieczysław Nowak. Ten ostatni zdobył pierwszy medal – brązowy. Na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku klub doczekał pierwszego zwycięstwa na wielkiej imprezie ogólnoświatowej. Józef Zapędzki w pistolecie szybkostrzelnym wystrzelał złoto! Medalową kolekcję powiększył drugi ciężarowiec Marek Gołąb zdobywając brąz.
1970
Na lata 70. przypada okres największych sukcesów Śląska w grach zespołowych. Piłkarze ręczni przez 7 sezonów z rzędu nie mieli sobie równych w kraju, a w 1978 r. doszli aż do finału Pucharu Europy, w którym przegrali na wyjeździe z Magdeburgiem. Piłkarze nożni dołączyli do krajowej czołówki, zadebiutowali w europejskich pucharach, zdobyli Puchar Polski, wreszcie w 1977 r. odpadli dopiero w ćwierćfinale Pucharu Zdobywców Pucharów i zajęli 1. miejsce w Ekstraklasie – co udało się powtórzyć dopiero w 2012 roku. Koszykarze nie schodzili poniżej 5. miejsca, by wreszcie pod wodzą Łopatki zdobyć 4 złota w przeciągu 5 sezonów. Zupełnie wyjątkowy był rok 1977, kiedy to Śląsk mógł się poszczycić niebywałym w skali nie tylko krajowej osiągnięciem. Mistrzostwo Polski zdobyły 3 drużyny klubowe, a pod koszem wywalczono na dodatek krajowy puchar.
Przedstawiciele gier zespołowych odnosili również sukcesy z reprezentacjami kraju. Szczypiorniści stanowili trzon kadry, która w 1976 r. wywalczyła medal olimpijski, a w 1982 r. brąz na mistrzostwach świata. Władysław Żmuda II był etatowym zawodnikiem biało-czerwonej jedenastki w najlepszych czasach polskiej piłki nożnej. Koszykarze z białym orłem na piersi swoje wielkie chwile przeżywali w latach 60-tych. Szczególnie pamiętne są mistrzostwa Europy we Wrocławiu w 1963 r., kiedy to Łopatka i Frelkiewicz poprowadzili Polskę do wicemistrzostwa!
1980
Nieco chudsze były lata 80-te. Śląsk był już wtedy klubem-gigantem. Pływacy mieli we Wrocławiu ośrodek przygotowań olimpijskich. Zdzisław Hoffmann triumfował na pierwszych lekkoatletycznych mistrzostwach świata. W 1988 r. zabłysnęła gwiazda zapaśnika Józefa Tracza, który w Seulu wywalczył swój pierwszy olimpijski brąz. Rok później mistrzem Europy został judoka Rafał Kubacki. To był dopiero zwiastun następnej dekady obfitującej w sukcesy wielu sekcji.
1990
Tracz potwierdził akces do światowej czołówki zdobywając kolejne dwa medale olimpijskie. Kubacki był już najlepszy nie tylko w Europie, ale i na świecie (1993). Rozstrzelali się… strzelcy. Alicja Wilczyńska była mistrzynią kontynentu (1989), Krzysztof Kucharczyk dwa razy sięgał po mistrzostwo świata (1991 i 1994). Renata Mauer-Różańska pobiła wynik Zapędzkiego zdobywając nie tylko 2 złota olimpijskie (1996 i 2000), ale jeszcze krążek brązowy z tej imprezy, a do tego dwukrotne mistrzostwo Europy. Na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie oprócz dwóch medali Mauer, srebro wywalczył Mirosław Rzepkowski. Należy dodać, że koszykarze w latach 1991-2002 sięgnęli po 10 tytułów mistrzowskich zostając też pierwszym polskim zespołem, który zagrał w Eurolidze.
W sumie przez blisko 70 lat swojego istnienia Śląsk dorobił się 4 złotych medali olimpijskich, 4 srebrnych i 10 brązowych, blisko 120 krążków podczas mistrzostw świata i około 210 na mistrzostwach Europy, a także wielu na Wojskowych Igrzyskach Olimpijskich, Mistrzostwach Świata i Europy Armii, Spartakiadach, Mistrzostwach Armii Państw Zaprzyjaźnionych, Mistrzostwach Wojska Polskiego. Ponad 150 razy WKS był drużynowym mistrzem Polski, zawodnicy klubu grubo powyżej 3000 razy stawali na podium indywidualnych MP
